Урин цаг наашилж, сэтгэл нэг л хөвсөлзөөд ирлээ. Морио чөдөрлөөд хээр хоночихмоор, мөрөөдлөө бодоод гадаалж суумаар. Жаргах нарны туяа, мандах нарны илч, хамар цоргиулсан өвсний үнэр, адуу идээшлэх “шир шир” чимээ. Байгалийн энэ л анир хөгжим мэт хоршиж, бүхий л мөрөөдөлд минь жигүүр ургуулсан мэт болно.
Зуны зургаан сар гараад ирнэ. Зуслангийн айлууд тана шиг цайран жирийнэ. Саахалтынд бууж, “шимийн юм” эргүүлнэ. Сонин сайхнаа аажуухан хүүрнэж, “ширгийн” бүжгэнд ч бас явмаар санагдана. Эгэл Монгол ахуйдаа ингэж л бид татагдана. Эндээс л торнисон юм шүү гэх үест сэтгэл дүүрч, цангаа тайлагдана.
Урд голоор өргөн найр болно. “Ууган хүүгийн минь хурим” хэмээн ахан дүүс нь баясна. Найрын урилга манайд ирнэ. Намаршаад ирэхээр бүр олширно. Ингэж л бид гол усаараа нэг хөөрцгөөнө. Ийм олуулаа болсноо гайхаж нэг ярьцгаана. Хурсан олон ерөөлөө хайрлаж, хувьтай амьдрахын сайхныг даатгана.
Жаргалтайн дэлгэр урин цаг налайгаад ирнэ. Зөөлөн бороо намирч орно. Ааруул идээгээ зүсэж гэр дээрээ хатаана. Айл саахалтындаа шинэ шөл хүргэж, хариуд нь гурван чихэртэй ирнэ. Удахгүй “улсын наадам боллоо” гэж хөөрцөглөнө. Улаанбаатараас ахан дүүс ирэх нь ээ гэж баярлана. Ирэх айлчин улам л олон болно. Эргээд явчихна гэж бодохоос сэтгэл эвгүйрхэнэ.
Хонио хотлуулж, тугалаа уячихаад хаа холын сонин хүүрнэнэ. Морио идээшлүүлж, тэнгэрээ шинжиж, маргаашийн сайхныг ярилцана. Ээж аавын үг үлгэр домог мэт санагдаж, эгэл Монгол ахуйдаа ингэж л бид дасна. Тэгж л бид ирж яваа дэлгэр цагтаа өдөр бүр дурсамж бичнэ, амьдрал хэлхэнэ.
Энгийн бүхэн сайхан. Сайхан бүхэн ийм л энгийн ажээ.