Г.Нямдорж: Би өнчин байхын зовлонг туулж өссөн. Хэцүү байгаагүй ээ…

Бид энэ удаа Senso энтертайнментийн жүжигчин, контент бүтээгч Г.Нямдорж буюу “Учрал”-тай ярилцлаа. Үзэгч бидэнд маазрагч, хөгжилтэй, шогч дүрээр танигдсан тэр өнгөрсөн амьдралдаа юу үзэж, юу туулж өнөөдөрт хүрсэн талаараа хуваалцлаа.

Өөд болсон ээжийнхээ хүслийг гүйцэлдүүлэх гэж сэтгүүлч болохыг хүсдэг байсан бяцхан хүү эрийн цээнд хүрч ээжийнхээ, бас өөрийнхөө мөрөөдөл, зорилгын үзүүрээс атгажээ.

-Ярилцлагын санал хүлээн авсанд баярлалаа. Таныг Нямдорж гэдэг юм байна. Яагаад Учрал гэх болсон талаараа эхлээд яриач?

-Сайн байна уу? Гэр бүлийнхэн минь намайг Учка гэж дууддаг юм. Улаанаа, Томоо, Жижгээ гэдэгтэй л адилхан. Контентоо гаргахдаа анх Учрал гэж хүмүүст дуудуулж байсан учраас энэ нэрээр минь илүү мэддэг болсон байх.

-Ингэхэд анхнаасаа жүжигчин болохыг зорьж байв уу?

-Яг ч тийм биш. Би бага байхдаа ээжийгээ алдсан юм. Ингээд ааваасаа тусдаа өссөн. Өнчин өрөөсөн амьдрах зовлонг би мэднэ ээ. Гэр хорооллын амьдралыг ч мэднэ. Хөдөөгийн амьдралыг ч мэднэ. Миний хувьд бага байхдаа их хөдөлгөөнтэй хүүхэд байсан юм. Гэхдээ хичээл сурлага давгүй сайн байсан. Тусгаар тогтнолын ордонд 1000 хүүхдийн өмнө илтгэл тавиад л явж байлаа. СУИС-д яагаад орсон гэхээр, яг мэргэжлээ сонгох болоод, хийж чаддаг зүйлээ бодоод олоогүй. Юм юмны зах зухаас барьчихсан байсан л даа.

Манай ээж сэтгүүлч мэргэжилтэй хүн байсан юм.  Бурхны оронд очихоосоо өмнө дипломоо авч чадаагүй. Хуучин Харцага гэж сургууль байдаг шүү дээ. Үнэндээ би ээж шигээ сэтгүүлч болно гэж боддог байсан. Даанч сэтгүүлч болъё гэхээр миний шүд маш асуудалтай болохоор тэр үедээ чадаагүй. Одоо янзалчхаад байгаа нь энэ. Шүдний асуудлаас болоод больсон гэсэн үг. Ингээд жүжигчнээр шалгалт өгөөд тэнцсэн юм.  Эргээд харсан чинь сураад төгсчхөж. Хамгийн сүүлд дипломоо авчхаад нэг их сайхан мэдрэмж төрсөн. Би ээжээрээ овоглодог юм л даа. Гандэлгэрийн Нямдорж, Бакалаврын диплом гээд биччихсэн байхыг хараад, “Ээж ээ хүү нь чадсан” гээд л бодож байлаа. Тэр л сайхан байсан даа.

-Ээж аавын эзгүй өнгөрөөсөн жилүүд хүнд байсан байх. Их ганцаардсан уу?

-Хэцүү л дээ. Ганцаардаад ээжийгээ санахдаа шүлэг их бичдэг байлаа. Ээждээ бичих захидал гээд сургуулиас зарласан уралдаанд түрүүлж байснаа санадаг. Гэхдээ би нэг их зовоогүй ээ. Ногоо тарина. Ногооны зэрлэг зулгаагаад таван төгрөг олчихно. Дэвтэр номоо авчихна. Жимс түүгээд л захын урд сууна. “Мойл аваарай” гэж орилоод, хүмүүст стакан мойл 1500 төгрөгөөр зардаг. Зарсан мөнгөөрөө цүнх аваад л гоё байдаг байсан шүү. Ганцаардал дунд хүн их хөгждөг байх.

Эцэг эхийн хурал болдог шүү дээ. Тэгэхэд хүүхдүүд “яагаад дандаа чамайг өвөө чинь ирж авдаг юм. Танай ээж хаачсан юм. Чи аавтайгаа уулздаг юм уу. Танай аавыг тэр гэж манай аав ээж ярьсан” гээд л хэлдэг. Тэр болгонд зүрх рүү хатгаж өвдөнө. Өнчин хүүхдийн мэдээллийг сайн нууж байгаасай гэж хүсдэг.

Бас нэг удаа айлын хүүхэд зодсон. Тэгэхэд аав нь өмөөрч ирээд намайг загнасан юм. Тэр үед л маш их уйлж байсан.  Би өмөөрүүлэх хүнтэй байсан бол гээд л.

-Хүүхэд нас нь хөдөлмөр дунд өнгөрчээ. Одоо хийж буй ажлынхаа талаар яриач. Яг сэтгүүлч болоогүй ч сэтгүүл зүйн үүргийг нэг талдаа гүйцэтгээд байх шиг?

-Сүүлийн үед гарч байгаа ихэнх контент бол зүгээр хоосон мааз шүү дээ. Маазарвал хэн ч энд сууж байгаад “Бла бла…” гээд ярьж чадна. Тэрний цаана байгаа агуулга чухал. Юу нийгэмд хэлж, хүргэмээр байна гэдэг. Нэг мундаг хүн хэлсэн байдаг юм. “Тэр орны хүүхэд нь улс төр яриад, улс төрчид нь шашин шүтээд эхэлбэл  тухайн улс мөхнө” гэж.  Бодоод үзэхээр бид хүүхэд шүү дээ. Гэтэл одоо улс эх орны төлөө санаа зовоод байна. Мэдэх шаардлагатай болоод байна.

-Сонгууль ч дөхөж байна. Энэ үед хэрхэн ажиллаж байна вэ?

-Хэн нэгний захиалгаар тэрийгээ хийдэггүй болохоор маш дуртай хийдэг. Яадаг юм. Тэртээ тэргүй бидэнд маш том бэлэг байгаа.  Энэ бол ардчилал. Үзэл бодлоо хаана ч илэрхийлж болохоор болсон. Даанч үүнийхээ үнэ цэнийг мэдэхгүй байгаа залуус их байна. Манай контент сувгийн доор маш их талцал үүсдэг юм.  45-аас доош насныхан, 45-аас дээш насныхан гээд. Нэг видео оруулахаар “наад хүүхдүүд чинь тэр намд зарагдсан. Эрлийз, Хятадын үр удам юм аа. Эдний бичлэгийг битгий үз” гээд л хачин комментууд орж ирнэ.  Социализмын үе, ардчиллын үе гэдгээрээ ялгарч байгаа байх. Төрөхөд нь л картын бараа байсан. Бид ярьдаг шүү дээ. Өсөхийн өлөн нь арилаагүй гэдэг шиг. Тэр сэтгэлгээгээрээ дутуугийн комплексоор зарим зүйлд ханддаг байх.

Хоёр удаа хүнд зодуулангаа алдсан. Зүгээр гудмаар явж байхад согтуу хүн, “чи улс төрд гарчихсан бацаан байна гээд, үнэхээр итгэчихсэн. Үзсэн юмандаа шууд итгээд сурчихсан хүмүүс. Барьж аваад цохиж зодох гээд байгаа юм уу, яах гээд байгаа юм. Залуу хүн болохоор бултаад л зугтаж байгаа юм чинь. Тийм хүмүүс маш хэцүү. Тийм хүмүүст ирээдүйгээ даатгана гэхээр маш хэцүү.

-Ярилцсанд баярлалаа.